O‘g‘limni tuproqqa topshirishim kerak edi, biroq undan ajrala olmayotgandim. Ota-onamning qabrlari poyiga cho‘kdim va Yuchinni bag‘rimga bosdim, uni yerga qo‘yolmayotgandim. Asta yelkamga suyadim, yuzlari ham qotib qolgandi, xuddi yelkamda bir parcha muz turgandek go‘yo…
Kechki shamol barglarni to‘zg‘itar, o‘g‘limning tanasi qirovdan nam bo‘lib ulgurgan edi. Bugun ertalab maktabga ketayotgandagi holati ko‘z oldimda shundoqqina turibdi: yugurgilab borar ekan, yelkasidagi sumkasi bir yuqoriga, bir pastga sakrardi. Yuchin endi bir og‘iz ham so‘z ayta olmasligini yoki maktabga yalangoyoq chopib bormasligini o‘ylash yuragimga tig‘dek botardi. Yig‘layverib ko‘zimning yoshi qurib qoldi…
Fikr-mulohazalar
Baho berilmagan.